Koła Żywego Różańca

W 1826 roku, młoda Francuzka – Paulina Maria Jaricot, mając na celu rozpowszechnienie modlitwy różańcowej poprzez wprowadzenie praktyki codziennego odmawiania różańca, zaczęła organizować w swoim mieście, Lyonie, piętnastoosobowe grupy, które miały utworzyć Żywy Różaniec. Każda bowiem z osób należących do danej Róży, zobowiązywała się do codziennego odmówienia jednej dziesiątki różańca z rozważaniem jednej z 15 tajemnic różańcowych w intencjach: misyjnej i papieskiej, wyznaczanych na dany miesiąc.

W tej pomysłowej inicjatywie chodziło jej nie tylko o codzienną medytację tajemnic życia i śmierci Jezusa, ale i o przypomnienie każdej z osób, że jest w komunii ze „wspólnotą niewidzialną, ale realną, która codziennie gwarantuje odmówienie całego różańca” w każdej żywej Róży. I tak, różaniec zaczął „żyć” codziennym swoim życiem: w każdej parafii, w każdej miejscowości, gdzie powstały i działały „Róże różańcowe”. W przypadku śmierci kogoś z Róży, na jego miejsce szybko znajdowano zastępstwo, by Róża mogła dalej żyć bez „przerwy” modlitewnej.

Wkrótce Żywy Różaniec stał się bardzo popularny w całej Francji. Dwa lata później istniało tam już 150 grup, a kilka lat po powstaniu tej inicjatywy, tylko w samej Francji należało do niego ponad 3 miliony wiernych. W 1827 roku papież Leon XII pobłogosławił to dzieło, a jego następca Grzegorz XVI, w 1832 roku wydał dokumenty zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca. Obecnie do Żywego Różańca należy kilkadziesiąt milionów członków.

„Po pięciu latach Paulina zapisała: „Liczba odmawianych dziesiątek Różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii i Anglii, i wielu rejonach Ameryki… Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”.

Członkowie róż różańcowych, „połączeni, tak jak paciorki w różańcu, tworzą zjednoczoną na modlitwie wspólnotę ludzi dążących do wspólnego celu… Dzięki skupieniu wokół Maryi i modlitwy różańcowej, zbliżają się do Boga…” (wg Patrycji Pierzynki).

Odkąd w 2002 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wprowadził jeszcze jedną część różańca – Część Światła – wszędzie tam, gdzie to możliwe, aby codziennie mógł być odmówiony cały różaniec, wszystkie cztery części – liczba członków poszczególnych róż powinna wzrosnąć do 20.

Nazwa „Żywy Różaniec”

Nazwa ta została zaczerpnięta z papieskiego brewe, w którym Ojciec Święty wyjaśnia, iż „Stowarzyszenie „Żywy Różaniec” posiada w swojej nazwie słowo: „Różaniec”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po 15 osób odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w Różańcu”. Dalej znajdujemy wyjaśnienie, skąd w określeniu stowarzyszenia wzięło się słowo: „żywy”. Otóż „zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź, gdy zeń odchodzą”. Zmieniają się czasy, duszpasterze w parafiach, a Żywy Różaniec wciąż trwa – to jest jego natura i w tym leży jego siła. Dzisiaj natomiast, po wielu latach, wiemy jeszcze i to, że życie Wspólnoty jest ożywiane modlitwą, w sumie obejmującą cały Różaniec (wszystkie części), a także codziennym rozważaniem tajemnic z życia Jezusa i Maryi. Systematyczna, modlitwa grupy osób, to jest naprawdę żywy Różaniec, a nie tylko kryształowe czy drewniane paciorki…” (wg ks.Sz.M.jw.). Obecnie do Żywego Różańca należy kilkadziesiąt milionów członków.

Statut Żywego Różańca

„Bardzo bym pragnął, aby ruch różańcowy był żywy i pełen dynamizmu apostolskiego – powiedział kiedyś ks.biskup Jan Chrapek. Trzeba tym różańcowym wspólnotom pomóc pogłębić się formacyjnie oraz właściwie ukierunkować ich apostolski dynamizm”.. I tak w roku 2012 Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła Statut Stowarzyszenia „Żywy Różaniec”.

„…Statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu Różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą bł.Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RosariumVirginis Mariae, 3)” (Ze Statutu Stowarzyszenia Żywy Różaniec).

Struktura Żywego Różańca

Różami różańcowymi kieruje kapłan zwany moderatorem Żywego Różańca, a poszczególnymi różami – oddzielnymi dla mężczyzn i dla kobiet – kierują zelatorzy wybierani przez członków Róż.

Wprowadzając w życie Statut Żywego Różańca, powołano także delegata Konferencji Episkopatu Polski oraz Zarząd z krajowym moderatorem Żywego Różańca na czele. Tak powstała ogólnopolska struktura Żywego Różańca. Spełniło się marzenie ojca Szymona Niezgody. Siedziba Stowarzyszenia Żywego Różańca i jego Zarządu została ulokowana w Warszawie-Rembertowie, u sióstr loretanek, gdzie od razu zostały zorganizowane spotkania moderatorów, kapłanów i duszpasterzy czuwających w diecezjach i parafiach nad rozwojem i formacją Żywego Różańca. Spotkania te stały się formą dzielenia doświadczeniami, inicjatywami podejmowanymi przez Żywy Różaniec w poszczególnych diecezjach. W ten sposób po raz pierwszy zostały uruchomione „kanały” poprzez moderatorów diecezjalnych, dekanaty, parafie, zelatorów i zelatorki, poprzez których wszędzie mają szanse dotrzeć materiały formacyjne, co pozwoli wiele wspólnych inicjatyw podejmować razem. Owoce tego są aż nadto widoczne.

Patronka Żywego Różańca

„Paulina Jaricot, która w wieku 35 lat była bardzo chora, prawie umierająca, zapragnęła przed śmiercią powierzyć swoje życie św.Filomenie. Wyprosiła u lekarza pozwolenie na wyjazd i wybrała się do jej sanktuarium w Mugnano. Podróż z Lyonu do Neapolu trwałą cztery miesiące, bo ze względu na stan zdrowia Pauliny, trzeba było robić częste postoje. Do sanktuarium pielgrzymi dotarli w główne święto. Tam, 9 sierpnia 1835 roku w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu, Paulina doznała uzdrowienia. Żywy Różaniec działał już od 9 lat i rozwijała się nie tylko we Francji, ale również poza jej granicami. Papież Grzegorz XVI przyjął więc Paulinę na audiencji i ucieszył się, widząc ją w pełni zdrowia. Uznając uzdrowienie Pauliny za cud, zatwierdził kult św.Filomeny, ustanawiając jej wspomnienie na 11 sierpnia i uczynił tę grecką męczennicę patronką Żywego Różańca. Stąd w wielu krajach Żywy Różaniec jest łączony z dwiema osobami: Pauliną Jaricot jako założycielką i św.Filomeną jako patronką” (ks.Bogdan Michalski „Różaniec świętej Filomeny” – „Różaniec” nr 2/2016 – tam znajdziesz całość).

Wymagania stawiane członkom Żywego Różańca

Przynależność do Żywego Różańca, w oczywisty sposób stawia jego członkom pewne wymagania natury moralno-religijnej, które głównie wyrażają się poprzez:

a). życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego.

b). życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy – wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga kochać ludzi.

Wierni, skupieni w Różach różańcowych, zrozumieli, że Żywy Różaniec jest jakby ELEKTROWNIĄ DUCHOWĄ, która zasila ich mocą Bożą i pobudza do czynu apostolskiego. Do praktycznej działalności apostolskiej, takiej jak: praca wśród ubogich, chorych, wśród rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików; wśród ludzi zaniedbanych religijnie i moralnie… Pobudza do dbałości o dom Boży, o szaty liturgiczne; do krzewienia cnot moralnych, zwłaszcza czynnej miłości bliźniego, do sprawiedliwości społecznej, itd. A przy tym jest on jakby niezdobytą TWIERDZĄ OBRONNĄ. Broni bowiem jednostki, rodziny i całą społeczność wierzących przed śmiercią duchową, przed ateizmem i laicyzmem, przed indyferentyzmem religijnym, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym; broni przed alkoholizmem i innymi dewiacjami moralnymi…

Obowiązki członków Żywego Różańca

Podstawowym obowiązkiem sióstr i braci Żywego Różańca jest codzienne bardzo pobożne odmawianie przez cały miesiąc tej tajemnicy, którą się otrzymało, w intencji podanej przez księdza moderatora.

W każdą 1. niedzielę miesiąca zarządza się zmianę tajemnic różańcowych, czyli przydzielenie członkom Róży innych tajemnic niż te, które odmawiali w minionym miesiącu. Tajemnice różańcowe w postaci kart są ogólnie dostępne w sklepach z dewocjonaliami. Jeśli jednak występują pewne trudności w pierwszoniedzielnych spotkaniach członków Żywego Różańca, podczas których wymienia się tajemnice, zamiast kartek można zaopatrzyć się w tych sklepach w małutkie tanie broszurki, w których zamieszczone są wszystkie części Różańca wraz z krótkimi rozważaniami. To umożliwia dokonywać samemu comiesięcznej zmiany tajemnicy, poprzez przesunięcie się o jedną tajemnicę dalej. Jeśli dojdzie się do ostatniej tajemnicy chwalebnej, to od następnego miesiąca rozpoczyna się odmawianie nowej, czyli pierwszej tajemnicy z części radosnej Różańca Świętego. I tak w kółko.

Bardzo ważne jest to, aby zapisując się do Róży, nie zapominać o odmawianiu dziesiątki różańca świętego, gdyż wtedy kółko różańcowe ulega przerwaniu. Najlepiej wybrać sobie dogodną, stałą porę dnia odmawiania, dzięki temu nabierając dobrego nawyku.

Odznaka Żywego Różańca

Dla członków Żywego Różańca przygotowano metalową odznakę (znaczek) i nosić ją jako znak przynależności do Róż.

Istnieje także Hymn Żywego Różańca.

Odpusty zupełne dla członków Żywego Różańca

Można otrzymać je w w dniu przyjęcia do Żywego Różańca, a także w dniach szczególnie ważnych dla modlitwy różańcowej:

1. w dniu Ofiarowania Pańskiego (2 lutego),

2. w dniu Zwiastowania Pańskiego (25 marca),

3. w dniu Zmartwychwstania Pańskiego,

4. w dniu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia),

5. w dniu Matki Bożej Różańcowej (7 października),

6. w dniu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia),

7. w dniu Narodzenia Pańskiego (25 grudnia).

8. W rocznice przyjęcia do Żywego Różańca

Do Polski Żywy Różaniec dotarł dość szybko, bo jeszcze w XIX wieku i bardzo szybko się rozpowszechnił, „tworząc własne, parafialne zaplecza modlitewne, własny duchowy Karmel, w postaci Żywego Różańca. To prawdziwa armia ludzi, która po cichu, we własnych domach, wyprasza dla innych Boże błogosławieństwo”

Spotkania formacyjne odbywają się w każdy drugi wtorek miesiąca po Mszy Świętej wieczornej w Oratorium św. Wojciecha.

Opiekun: Ks. Proboszcz Michał Mierzwa